LEAR, Уладзь Лепяшынскі - Арэлі

Калі мне было пяць, ля нашага дому сталі арэлі
І да гэтых арэляў мы заўсёды ляцелі
І тады да аблокаў падкідвала нашыя целы
Мы скакалі далей за нашыя цені Так высока й далёка глядзелі
І згубіць адчуванне палёту не хацелі
Мама! прыйдзе час — перастанем мы
«Перабесімся», станем сталымі А пакуль — калі ласка, адстань ад мяне
Яшчэ пажыву хістаннямі
Мама! прыйдзе час — перастанем мы
«Перабесімся», станем сталымі А пакуль — калі ласка, адстань ад мяне
Яшчэ пажыву хістаннямі
У 16 спатканне заспелі тыя арэлі
І сэрцы ўзляталі, і вочы ў цемры гарэлі І трымцелі ад дотыкаў нашыя целы
І ў абдымкі спляталіся нашыя цені
Мы нібыта ў аблокі ляцелі
І згубіць адчуванне палёту не хацелі Мама! прыйдзе час — перастанем мы
«Перабесімся», станем сталымі
А пакуль — калі ласка, адстань ад мяне
Яшчэ пажыву хістаннямі Мама! прыйдзе час — перастанем мы
«Перабесімся», станем сталымі
А пакуль — калі ласка, адстань ад мяне
Яшчэ пажыву хістаннямі Скрыпяць на вятры старыя арэлі
Пры пахіленым дрэве з размытым карэннем
Час праходзіць адвечнай далінаю ценяў
Як ніколі раней, мы сказаць бы хацелі Мама! прыйдзе час — перастанем мы
«Перабесімся», станем сталымі
А пакуль — калі ласка, адстань ад мяне
Яшчэ пажыву хістаннямі Мама! прыйдзе час — перастанем мы
«Перабесімся», станем сталымі
А пакуль